Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/059

 — Nie. Stoją.
 — I co jeszcze widzisz? — zapytał oficer po chwili milczenia. — Patrz teraz w prawo!
 Chłopiec odwrócił się w prawo, po czym rzekł:
 — Niedaleko cmentarza, pomiędzy drzewami coś błyszczy... Coś jakby bagnety...
 — A ludzi widzisz?
 — Nie. Pewno się w zbożu skryli.
 Wtem dał się słyszeć świst kuli, który przeszywszy wysoko powietrze, daleko gdzieś poza domem skonał.
 — Złaź, chłopcze! — krzyknął oficer. — Dojrzeli cię! Nie chcę już nic więcej! Złaź zaraz!
 — Kiedy ja się nie boję!... — odkrzyknął malec.
 — Złaź! — powtórzył oficer. — A co widzisz na lewo?
 — Na lewo?
 — Tak, na lewo!
 Chłopiec obrócił głowę w lewą stronę, w tejże chwili drugi świst ostrzejszy i niżej przeszył powietrze. Chłopak wstrząsnął się cały.
 — Do kaduka! — zawołał. — Mierzą we mnie jak w drozda... Kulka przeleciała tuż, tuż...
 — Złaź! — krzyknął rozkazująco zirytowany oficer.
 — Zaraz zlezę! — odrzekł chłopiec. — Tylko żem się o gałąź zahaczył, proszę pana. Na lewo, chciał pan wiedzieć?...
 — Na lewo, ale złaź! — krzyknął oficer.
 — Na lewo — zawołał chłopiec odwracając się piersią w tę stronę — tam gdzie kaplica, zdaje mi się, że widzę...
 Trzeci świst wściekle zatargał powietrzem i nagle chłopak począł na dół lecieć chwytając się gałęzi, po czym spadł głową na dół i z otwartymi ramiony.
 — Przekleństwo! — krzyknął oficer skoczywszy ku niemu.