Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/060

 Chłopiec leżał na wznak, w szeroko odrzuconymi rękami, nieprzytomny. Krew cienkim pasemkiem sączyła się po lewej stronie piersi. A już wachmistrz i dwaj żołnierze skoczyli z koni. Schylił się oficer, rozerwał chłopcu koszulę — kula karabinowa przeszyła mu lewe płuco.
 — Nie żyje! — krzyknął oficer.
 — Owszem, żyje! — odrzekł stary wachmistrz.
 — Ach biedny, dzielny chłopcze! — wołał oficer. — Odwagi! Odwagi!
 Ale gdy tak mówił: odwagi, i przyciskał mu swoją chustką ranę, chłopczyna przymknął oczy i opuścił głowę. Umarł.
 Zbladł oficer i patrzył na niego przez chwilę, potem mu głowę miękko na trawie położył, podniósł się, nad nim i znów patrzył. Wachmistrz i dwaj żołnierze patrzyli także na chłopca stojąc nieruchomo. Inni zaś zwróceni byli ku nieprzyjacielowi.
 — Biedny chłopczyna! Biedne, dzielne dziecko! — powtarzał oficer smutnie.
 Po czym zbliżył się do domu, wziął z okna trójkolorową chorągiew i okrył nią, jak całunem, małe nieżywe ciałko, zostawiając odsłonioną twarz tylko. Wachmistrz położył przy zmarłym jego trzewiki, czapkę, kijek na pół ostrugany i nożyk.
 Stali tak jeszcze nad nim przez chwilę w milczeniu, po czym oficer zwrócił się do wachmistrza i rzekł:
 — Przyślemy po niego ambulans wojskowy. Zginął jak żołnierz. Pochowają go żołnierze. Będzie miał pogrzeb wojskowy!
 To powiedziawszy przesłał ręką pocałunek od ust umarłemu i krzyknął: