Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/070

się to szamerowanie jakoś nie podoba, i że chce je zamienić na złote guziczki. Ale chłopiec i na szamerunki nie patrzał.
 Zaczęło to niecierpliwić Vatiniego, wyciągnął więc zegarek, otworzył go i pokazywał mi kółka i sprężyny. Ale tamten nie podniósł nawet głowy.
 — Czy to srebro pozłacane? — spytałem.
 — Nie — odrzekł Vatini — to złoto.
 — Ale przecież zegarek nie jest cały ze złota — rzekłem na to — musi tam być w nim i srebro.
 — Ale nie!... — odpowiedział. I aby zmusić chłopca do patrzenia, podsunął mu zegarek pod samą twarz i rzekł:
 — Powiedz sam... Spojrzyj! Czy nie prawda, że cały jest złoty?
 A chłopiec odpowiedział krótko:
 — Nie wiem.
 — Ho, ho! — zawołał Vatini. — Jaki pyszny!
 A kiedy to mówił, zbliżył się jego ojciec, popatrzył przez chwilę na tego chłopczyka, a potem rzekł porywczo synowi swemu:
 — Milcz! — a schyliwszy mu się do ucha dodał. — Jest ślepy!
 Vatini skoczył na równe nogi z przestrachem i spojrzał chłopcu w twarz. I prawda! Źrenice jego były szklane, bez wyrazu, bez spojrzenia...
 Zawstydził się okropnie Vatini i stał bez słowa spuściwszy oczy na ziemię, po czym wyjąkał:
 — Bardzo żałuję... Nie wiedziałem...
 Ale niewidomy chłopczyk, który wszystko zrozumiał, rzekł z melancholijnym i miłym uśmiechem:
 — Oh, nic nie szkodzi!