zmiarkowałem, że coś powiedzieć chce, a tylko nie śmie. I stary pan też zmiarkował.
— Cóż mi powiesz? Czego chcesz?
— Ja... niczego.
— No, to bądź zdrów, chłopcze! Do zobaczenia! Idź w spokoju.
Garoffi oddalił się ku drzwiom, ale rychło stanął i obrócił się do małego siostrzeńca, który poszedł za nim i patrzył na niego ciekawie.
Nagle wyciągnął coś spod płaszcza i dał chłopcu do ręki mówiąc prędko: — To dla ciebie... — i wyleciał jak oparzony za drzwi.
Chłopczyna przyszedł do łóżka niosąc pakiet, na którym było napisane: „Daruję ci to“. Spojrzałem do wnętrza i aż krzyknąłem ze zdumienia: Było to sławne album ze zbiorem marek pocztowych biednego Garoffiego, owo album, o którym tyle zawsze gadał, na którym pokładał wszystkie swoje nadzieje i które go tyle trudów kosztowało. Skarb to był, połowa życia jego, a przecież oddał go biedaczysko na okup swej winy!
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
Przechodził kurs czwartej klasy w szkole elementarnej. Śliczny to był Florentczyk, z czarnymi włosami a białą twarzą, najstarszy syn pewnego urzędnika kolei żelaznych, który mając liczną rodzinę a małą pensję żył w niedostatku.
Ojciec kochał go bardzo. Pobłażliwy był dla niego i dobry. Pobłażliwy we wszystkim, tylko nie w tym, co dotyczyło szkoły. Na tym punkcie był surowym i wymagającym, bo chłopiec musiał nauki kończyć jak najprędzej i jak najprędzej objąć jakiś urząd, żeby po-
