Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/084

ciągle jeszcze nic nie miarkował. Raz tylko wychodząc po kolacji rzekł:
 — Nie do uwierzenia, co nafty w domu wychodzi od jakiegoś czasu!
 Julek drgnął, ale rozmowa na tym się skończyła a nocna robota szła dalej.
 Jednakże, przerywając tak sen każdej nocy, chłopiec nie wypoczywał dostatecznie; to też rankiem wstawał zmęczony, a wieczorem, przy odrabianiu lekcyj, ledwo że otwierał oczy. Aż jednego dnia, pierwszy raz w życiu, usnął nad kajetem.
 — Chłopak! Co ty!... — krzyknął jego ojciec. — Do roboty! Dalej, śpiochu!
 Wstrząsnął się i do lekcji zabrał.
 Ale następnego wieczora i później było znów to samo. A nawet było gorzej jeszcze. Drzemał nad książkami, wstawał późno, lekcje odbywał aby zbyć, zdawał się zniechęcony do nauk.
 Ojciec zaczął na niego uważać, potem zamyślać się, wreszcie wyrzucać mu lenistwo.
 — Julku! — rzekł pewnego rana. — Co się z tobą stało? Już ty nie ten, co dawniej. Bardzo mi się to nie podoba. Bardzo mię to martwi! Zważ, że cała nadzieja rodziny na tobie spoczywa. Jestem z ciebie nierad! Rozumiesz?
 Ten wyrzut, pierwszy raz tak ostrym wypowiedziany głosem, zmartwił nieboraka ogromnie.
 — Prawda — pomyślał. — Nie może tak być dalej. Trzeba zakończyć tę pomoc i to złudzenie...
 Ale tegoż wieczora, jakby naumyślnie, ojciec wychodząc z domu rzekł bardzo wesoło:
 — Wiecie? W tym miesiącu zarobiłem tymi adresami o 32 liry więcej niżeli w zeszłym! — Co rzekłszy dobył z szuflady paczkę cukierków, które kupił, żeby