Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/104

Ta strona została uwierzytelniona.

— Widzę teraz całe Włochy... Widzę Apeniny, jak się ciągną aż do morza Jońskiego, widzę rzekł, jak płyną tu, to tam; widzę miasta białe, przylądki, zatoki modre, zielone wyspy...
I tak wymieniał ich nazwy właściwe i po porządku i szybko jak gdyby je na mapie czytał; a my widząc go tak z podniesioną głową, z tymi jasnymi kędziorami, z zamkniętymi oczyma, w niebieskim ubranku ze złoconymi guzikami i tak ślicznego jak posąg, staliśmy przed nim w podziwie. W godzinę nauczył się na pamięć blisko trzy strony, które ma wypowiedzieć pojutrze, na obchodzie rocznicy pogrzebu króla Wiktora Emanuela.
I Nelli patrzył w niego jak słońce, zachwycony i rozradowany, gładząc fałdy swego brzydkiego czarnego fartucha i uśmiechając się tymi jasnymi i melancholicznymi oczyma.
Wielką przyjemność sprawiły mi te odwiedziny. Zostały mi po nich jak gdyby złote iskierki w sercu i w umyśle. A i to mi się podobało bardzo, że odchodząc dwaj rośli i silni wzięli pomiędzy siebie garbuska i prowadzili go pod ręce, a on się śmiał tak jakem go jeszcze nigdy śmiejącym nie widział.
Wróciwszy do jadalni spostrzegłem, że nie ma na ścianie obrazka, który przedstawiał garbatego błazna, Rigoletta. A to ojciec zdjął, żeby go nie widział Nelli.

· · · · · · · · · · · · · · · · · · · ·



Pogrzeb Wiktora Emanuela.
17 stycznia.

Dzisiaj o drugiej, zaledwie nauczyciel wszedł do klasy, zawołał Derossiego, który podszedł do stolika, stanął wprost nas i dźwięcznym głosem, podnosząc go i zniżając na przemian, z wruszeniem na twarzy tak mówił: