Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/184

Dziewczynka krzyknęła, brat jej się odwrócił, Franti, o wiele od Stardiego wyższy i silniejszy, rzekł:
 — Albo nie piśniesz, albo cię zamaluję.
 Stardi nie myślał długo i choć tak mały i gruby, rzucił się na tego dryblasa i zaczął walić pięścią gdzie popadło. Niewiele mu jednak mógł zrobić, bo Franti chwycił go za oba ramiona. Na ulicy były tylko dzieciaki i nikt nie mógł bijących się rozdzielić.
 Cisnął teraz Franti o ziemię Stardiego, ten zerwał się w mig, ale znów runął, a Franti walił w niego jak w kłodę. W jednej chwili rozerwał mu ucho, podbił oko i trzasnął pięścią w twarz tak, że biednemu chłopcu krew z nosa poszła. Ale Stardi twardy! Zaryczał tylko:
 — Zabijesz mnie, ale ja ci zapłacę!
 I oto Franti buch o ziemię, a Stardi na nim, kopie go, łbem bodzie jak baran, a kuje po nim pięścią, jakby młotem.
 Jakaś kobieta woła z okna.
 — Brawo, mały!
 A inne:
 — On broni swojej siostry.
 A jeszcze inne:
 — Bij! Nie daruj! A zdzielże go tęgo!
 A do Frantiego:
 — Na mniejszych się rzuca! Tchórz! Podły!
 A wtem Franti się zerwał, podstawił nogę, Stardi padł, a ten dopieroż po nim!
 — Poddaj się!
 — Nie poddam!
 — Poddaj się!
 — Nie!
 I w mgnieniu oka Stardi się zerwał, chwycił Frantiego wpół, przegiął go z szalonym wysiłkiem i wściekle o bruk cisnąwszy padł mu jednym kolanem na piersi.