Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/199

wrzynu, który był nad fotelem jego, i zawiesił mu go na rączce od kuli. A że chłopiec drżał coraz silniej, odprowadził go sam do parterowej loży, gdzie stał ojciec jego, kapitan, a ten chwycił chłopca na ręce i posadził go przy sobie w loży wśród nieopisanej burzy okrzyków: — Niech żyje! Niech żyje!
 Tymczasem ciągle jeszcze za sceną grały skrzypce swoją cudną, słodką pieśń, a chłopcy szli i szli...
 Szli ze szkoły „Consolata“ (Pocieszenia), prawie wszyscy synowie kupców; szli ze szkoły „Vanchiglia“, synowie robotników; szli z „Boncompagni“, gdzie przeważnie oddają na naukę dzieci swe wieśniacy; szli nakoniec ze szkoły „Rayneri“, która była ostatnia.
 Zaledwie przeszli, sześciuset chłopców w orkiestrze odśpiewało inną znowu pieśń prześliczną; potem przemawiał pan syndyk, potem pan assesor, który mowę swoją skończył zwróciwszy się do chłopców tak:
 — Zanim opuścicie te mury, pokłońcie się z miłością i czcią tym, którzy pracują nad wami; którzy wam poświęcają wszystkie siły i ciała i ducha; którzy dla was żyją i umierają dla was! Oto oni! — I skłoniwszy głowę ukazał ruchem ręki galerię nauczycieli.
 A wtedy chłopcy powskakiwali na ławki, na krzesła wyciągając ręce do nauczycieli i nauczycielek, wywoływali imiona tych, co im najbliżsi i najmilsi byli, wydając okrzyki idące prosto z serca.
 A w galerii zrobił się też ruch nieopisany. Nauczyciele i nauczycielki odpowiadali uczniom także okrzykami wzruszonych głosów, a kapelusze, ręce, chusteczki, wszystko to chwiało się w powietrzu ku chłopcom.
 Za czym orkiestra jeszcze raz zagrała hymn narodowy, a publiczność raz jeszcze pozdrowiła grzmiącym oklaskiem dwunastu małych reprezentantów prowincji