Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/211

 — Babciu! — odpowiedział chłopiec.
 Staruszka usiłowała przemówić, ale zgroza paraliżowała jej język. Trzęsła się więc tylko przez chwilę w milczeniu. Nareszcie zapytała z wysiłkiem:
 — Czy... już... ich... nie ma?
 — Nie.
 — Nie... zabili mnie? — zaszeptała jeszcze stłumionym głosem.
 — Nie, babciu! Babcia jest... ocalona! — odparł Ferruccio słabym głosem. — Babcia żyje... Droga babciu... Tylko pieniądze zabrali. Ale... nie dużo. Tata prawie wszystko z sobą wziął.
 Staruszka zaczęła lżej oddychać.
 — Babciu — przemówił Ferruccio, ciągle jeszcze na klęczkach, ściskając ją wpół rękoma. — Droga babciu! Babcia mnie kocha, prawda?
 — Oh, Ferruccio! biedny mój chłopczyna! — odpowiedziała kaleka kładąc mu ręce na głowie — jakże się musiałeś przerazić! O Boże miłosierny! Zapal no światło, dziecko! Albo nie! Zostańmy tak jeszcze po ciemku. Jeszcze się boję.
 — Babciu — rzekł chłopiec. — Babcia tyle zawsze miała zmartwienia ze mną.
 — Nie, dziecko! Nie! Kto by tam o tym myślał teraz! Zapomniałam już o wszystkim, drogie dziecko moje. Moje ukochanie!
 — Tyle zmartwienia miała babcia ze mną — mówił dalej Ferruccio głosem, który drżał — ale... ja przecież babcię zawsze kochałem... Zawsze... Babcia mi przebaczy? Niech babcia mi przebaczy!
 — Ale tak, dziecko drogie! Przebaczam! Przebaczam ci z serca! Jakżebym ja się na ciebie gniewać mogła? Podnieś się z kolan, drogi chłopczyno, podnieś!