Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/214

żebym mógł zobaczyć jak robisz „zajęczy pyszczek“, biedny mularczyku!
 Garrone położył mu pomarańcze, tuż przy twarzy, na poduszce. Zapach go zbudził. Wziął pomarańczę do ręki, ale ją zaraz wypuścił i wlepił oczy w Garronego.
 — To ja, Garrone — rzekł mu ów wtedy. — Czy mnie poznajesz?
 Mularczyk uśmiechnął się lekuchno, podniósł z trudnością z łóżka krótką swoją łapkę i podał ją koledze.
 Garrone ujął ją w obie dłonie i przycisnął sobie do piersi mówiąc:
 — Nie bój się, nie bój. Drogi mularczyku! Wyzdrowiejesz niedługo, przyjdziesz znów do szkoły, a nauczyciel posadzi cię zaraz przy mnie! Czy dobrze?
 Ale mularczyk nic nie odpowiedział, tylko matka jego szlochać zaczęła.
 — Ach biedaczysko moje, biedaczysko! Taki dobry, taki poczciwy, a teraz Pan Bóg go nam chce zabrać! O Jezu!...
 — Ciszej! — krzyknął zrozpaczony murarz — ciszej, na miłość boską, bo zwariuję. — A potem do nas dysząc ciężko:
 — Idźcie, idźcie chłopcy! Dziękuję... Idźcie! Tu nie macie co robić... Do domu idźcie! Dziękuję...
 A mularczyk zamknął oczy i zdawać się umierać.
 — Możebyśmy w czym posłużyli? — zapytał Garrone.
 — Nie, dobry paniczu, nie! Idźcie do domu. — Mówiąc to zagarnął nas ręką ku drzwiom i zamknął je za nami. Zaledwieśmy jednak byli w połowie schodów, słyszym, woła:
 — Garrone! Garrone!
 Tak pędzim wszyscy trzej z powrotem.
 — Który tu Garrone? — pyta murarz ze zmienioną twarzą. — Niech idzie... Dwa razy go po nazwisku wo-