Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/284

dowa?... A ta służąca, która u nich była? Ta kobieta? Moja matka? Ich służąca była moją matką... Czy zabrali także matkę moją z sobą?
 Panna spojrzała na niego i rzekła:
 — Nie wiem. Może mój ojciec będzie wiedział, bo znał się z nimi zanim wyjechali. Proszę poczekać chwilę.
 Odeszła a za chwilę powróciła z ojcem, wysokim panem z siwą brodą. Pan popatrzył chwilę na sympatyczną postać małego genueńskiego marynarza, z noskiem orlim i jasnymi włosami, po czym zapytał nietęgą włoszczyzną:
 — Twoja matka była z Genui?
 — Z Genui, panie!
 — No to ta służąca z Genui wyjechała razem z państwem. Wiem o tym na pewno.
 — A gdzie wyjechali?
 — Do Kordowy... Do takiego miasta.
 Westchnął ciężko chłopczyna, a potem z rezygnacją odrzekł:
 — Kiedy tak, to ja muszę także udać się do Kordowy.
 — Ach, biedny malcze! — zawołał pan patrząc na niego litośnie. — Ależ to przecie o jakie sto mil stąd!
 Marek zbladł jak trup i oparł się ręką o kratę.
 — Zobaczymy, zobaczymy — mówił pan, tknięty współczuciem, i otwierając drzwi dodał:
 — Wejdź na chwilę, zobaczymy czy ci w czym pomóc można.
 Kazał mu usiąść i opowiedzieć rzecz całą, a wysłuchawszy z wielką uwagą namyślał się czas jakiś, po czym rzekł szybko.
 — Nie masz pieniędzy, nieprawdaż?
 — Mam jeszcze... trochę — odpowiedział Marek.