Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/309

kupiec prowadząc Marka do sklepu i sadzając go na krześle. — Dla Boga, nie ma desperować czego! Państwa Mequinez tu nie ma, ale są niedaleko, o kilka godzin od Tucuman...
 — Gdzie? gdzie? — zakrzyknął Marek i skoczył z krzesła jak gdyby wskrzeszony.
 — Będzie z piętnaście mil stąd — mówił kupiec. — Na brzegu Saladilli, w tym miejscu gdzie budują wielką cukrownię i osadę przy niej. Tam teraz mieszka pan inżynier, wszyscy wiedzą o tym, a byleś tęgo nogi zbierał, będziesz tam w kilka godzin.
 — Ja tam byłem miesiąc temu — rzekł jakiś młodzieniec, który na krzyk do sklepu podbiegł.
 Marek spojrzał na niego prawie że wystraszonym wzrokiem i blednąc zapytał nagle:
 — Czy pan tam widział służącą państwa Mequinez, Włoszkę?
 — Genuenkę? Widziałem.
 Marek wybuchnął konwulsyjnym łkaniem płacząc i śmiejąc się razem. I zaraz porwał się gwałtownie biec pytając jedno przez drugie:
 — Jak się idzie? Prędko! Jaką drogą? Na miłość Boską! Prędko! zaraz muszę biec... Pokażcie mi drogę!...
 — Ale to cały dzień trzeba tam iść! — mówili wszyscy razem. — Jesteś zmęczony... Musisz odpocząć do jutra. Jutro pójdziesz z rana.
 — Nie mogę! Nie mogę! — wołał chłopiec — Powiedzcie mi tylko gdzie. Pokażcie! Ani chwili nie mogę czekać. Idę zaraz, choćbym miał paść... Drogę mi pokażcie!
 Widząc go tedy tak zdecydowanym, nikt się już nie przeciwił biednemu chłopczynie.
 — Niechże cię Bóg prowadzi! — mówili. — A pilnuj się w drodze przez las. Szczęśliwej drogi, mały Włoszku!