Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/345

 Po czym chwycił syna za nos i pociągając go rzekł:
 — Chłopcy, kochajcie tego oto trznadla, bo to jest sam kwiat rycerstwa! Już ja wam powiadam!
 A wszyscy się śmiali, prócz Garronego.
 A on znów popił i rzekł:
 — Żal, żal! Eh!... Teraz wszyscyście sobie dobre kompany; a za lat kilka, kto wie, Henryk i Derossi będą adwokatami, profesorami, Bóg sam wie czym, a wy znów czterej będziecie w sklepach, w rzemiosłach, licho wie gdzie... A wtedy — dobranoc kompanija cała!...
 — Ale co! — żywo zaprzeczył Derossi. — Dla mnie Garrone będzie zawsze Garronem, a Precossi Precossim, a inni tak samo, choćby pozostawali cesarzami chińskimi. Gdzie będą, tam do nich i ja trafię!
 — Zuch! — zawołał Coretti ojciec przechylając flaszkę. — Tak się mówi! do kroćset bomb! Nie inaczej! Dalej! trąćmy się! Niech żyją dobrzy koledzy! Niech żyje szkoła, która łączy nam chłopaków w jedną rodzinę na pociechę kraju! która daje braci tym, co braci nie mają.
 Trąciliśmy wszyscy jego flaszkę naszymi kubkami, pijąc po łyku, a on:
 — Wiwat czwartaki z 49. kompanii! — i skoczył na nogi i stojąc wychylił co było we flaszce do ostatniej kropli. Po czym spojrzawszy po nas:
 — A jakby wam kiedy przyszło, chłopcy, robić karabatalion, pamiętajcie tak twardo stać, jak my stali!
 Tymczasem zaczęło się już robić późno, więceśmy ze wzgórza zeszli śpiewając i trzymając się pod ręce i przyszliśmy nad Po, który już zachodził zmierzchem a tysiące świetlików latało nad brzegiem i nie rozłączyliśmy się aż na placu Konstytucji, ułożywszy się po drodze, że wszyscy spotkamy się znowu w niedzielę, żeby iść do teatru Wiktora Emanuela, gdzie mają rozdawać nagrody uczniom szkół wieczornych.