Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/357

kiem ciotka, wdowa, która ją bardzo kochała i której rodzice oddali ją na jakiś czas licząc na obiecaną sukcesję, ale w kilka miesięcy potem przejechał ciotkę omnibus i umarła nie pozostawiwszy po sobie ani szeląga. Dziewczynce poradzono także udać się do konsula. Konsul się nią zaopiekował i oto ją do rodziców odsyła.
 Oboje poleceni zostali owemu Włochowi, który do załogi okrętu należał.
 — Więc tam ojciec i matka — kończyła dziewczynka — myślą, że ja z majątkiem wrócę, a ja nie mam nic. Ale i tak będą mnie kochali. A moi bracia! Czterech braci mam, takich małych, malutkich... Ja najstarsza w domu. Ubieram ich, myję. Okropnie się ucieszą! A ja po cichutku na palcach wejdę... Jakie morze brzydkie!... — Potem nagle do chłopca: — A ty będziesz tam u tych krewnych?
 — Będę... Jeśli mnie zechcą trzymać — odrzekł.
 — A oni cię nie kochają?
 — Czy ja wiem?
 — Ja na Boże Narodzenie zacznę trzynasty rok — przemówiła dziewczynka.
 I zaraz zaczęli mówić o morzu, o podróżnych, którzy ich otaczali. Tak przesiedzieli przy sobie dzień cały gawędząc od czasu do czasu. Pasażerowie myśleli, że to brat i siostra. Dziewczynka robiła pończochę, chłopiec rozmyślał, morze stawało się burzliwszym coraz. Kiedy się rozchodzili wieczorem, dziewczynka rzekła:
 — Śpij spokojnie!
 — Nikt tu, moje dzieci, nie będzie spokojnie spał! — rzekł przebiegając ów włoski marynarz, którego wzywał kapitan.
 Chciał właśnie chłopiec odpowiedzieć małej towarzyszce: — Dobranoc! — kiedy gwałtowny strumień wody chlusnął na niego znienacka i powalił go na ławkę.