Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/360

do wysokości osady głównego masztu. Pod pokładem tymczasem rozgrywały się rozdzierające sceny.
 Matki rozpaczliwie tuliły dzieci swe do łona, przyjaciele padali sobie w objęcia i żegnali się, niektórzy schodzili do kajut, by tam umierać nie patrząc na rozpętane i huczące morze. Jeden z podróżnych roztrzaskał sobie czaszkę z pistoletu i skonał na schodach sypialni. Ludzie czepiali się konwulsyjnie jedni drugich, kobiety mdlały i wpadały w szał nieopisany.
 Wielu klęczało dokoła księdza wznosząc ku niemu złożone do modlitwy ręce. Krzyk, jęki, płacz dzieci, łkania, głosy dzikie, ostre tworzyły jakiś chór piekielny, jakąś symfonię rozpaczy, a tu, to tam, stali ludzie nieruchomi jak posągi, z rozszerzonymi źrenicami, które nie widziały nic, z twarzami szaleńców i trupów.
 Ale dwoje dzieci, Manio i Julieta, trzymając się co siły jednego z okrętowych masztów patrzyły w morze osłupiałym wzrokiem jakby nieprzytomne.
 Morze zaczęło się uspokajać wreszcie, ale okręt zanurzał się zwolna coraz głębiej. Kilka minut zaledwie i musiał zniknąć pod wodą.
 — Spuszczaj szalupę! — krzyknął kapitan.
 Spuszczono ostatnią szalupę jaka pozostała. Czternastu marynarzy i trzech podróżnych w nią zeszło.
 Kapitan patrzył z pokładu.
 — Kapitanie! Schodź z nami! — krzyczano na niego z szalupy.
 — Zginę na stanowisku!... To powinność moja! — odkrzyknął kapitan.
 — Spotkamy jakiś statek! Ocalimy cię! Schodź! Ratuj się! — wołali marynarze.
 — Zostaję tutaj!
 — Jest jeszcze miejsce! — krzyknęli wtedy marynarze zwracając się do pasażerów. — Niech zejdzie kobieta.