Ta strona została uwierzytelniona.
miast w Europie, z takim objawem jak w Krakowie życia religijnego, a o którym powyższe cyfry wymownie świadczą.
13)
Doprowadziwszy Dyecezyę swą przez dziesięcioletnie rządy do najpomyślniejszego stanu, Najczcigodniejszy nasz Pasterz umiłował tę Dyecezyę całem sercem i całą duszą, i gdy Mu było ofiarowano Arcybiskupstwo Metropolitalne we Lwowie, bez względu na to, że Biskupstwo Krakowskie miało nader szczupłe uposażenie, bo wszystkiego zaledwie 12.000 złr. na wszelkie potrzeby i na koszta podróży w czasie tak częstych wizyt, a Lwowskie Arcybiskupstwo miało około 100.000 złr. rocznego dochodu — propozycyi téj wszakże nie przyjął i Krakowa nie chciał opuścić. Owszem, ze szczupłych swych nader funduszów, przy każdéj sposobności nawet nad możność hojnym jest i szczodrobliwym. Na dowód czego przytoczmy chociażby jeden fakt, że gdy funduszowe miejsca w Seminaryum wszystkie były obsadzone, i z tego powodu jeden pobożny aspirant do stanu duchownego nie mógł być przyjętym — własnym kosztem go obecnie utrzymuje w Seminaryum, podniósłszy liczbę kleryków z 36 (r. 1879) do 63 (r. 1890). Nadto utrzymuje przy sobie stale czterech księży.
Wszystko to zjednało naszemu Najdostojniejszemu i Najczcigodniejszemu Pasterzowi Ojcowską łaskę u Najwyższego Pasterza Ojca Świętego Leona XIII, szczególniejsze względy pobożnego Cesarza, cześć i uwielbienie prawdziwych katolików i ukoronowane zostało godnością Kardynalską — jako zapowiedzią, jako zadatkiem, godzi się ufać po najdłuższem daj Boże życiu — nagrody wiecznéj w niebie.
Jakoż, jak wpierw zostawszy Biskupem, a późniéj Księciem, tak teraz Kardynałem, w niczem się nie odmienił nasz Najdroższy Pasterz. Zawsze ten sam, jakim był
