ułożył historyą starożytnéj dyecezyi łuckiéj, streścił dzieło archireja irkuckiego Niła o Budaizmie, pisał rozprawę obszerną, o Unii brzeskiéj i lubelskiéj, napisał także dramat jednéj z najburzliwszych sesyi, na któréj wyłączano z towarzystwa jednego księdza — lichwiarza. Narkiewicz[1] napisał wspomnienie o zakonnicy Dąbrowieckiéj z Wilna, o Miłości bliźniego. Czajewicz rozprawy higieniczne i wcale udatne wiersze układał. Ks. T. dosyć gładkim wierszem pisał satyry, chociaż naprawdę chybiały one celu, bo tchnęły osobistością i zaprawione były żółcią. Ks. Wilewski z niezmierną łatwością układał kalambury, które wyzywały niekiedy dowcipne odpowiedzi, nadewszystko niezrównany odwet Zakrzewskiego. Ksiądz Kmaiter pisał powieść. Ksiądz Józef Kowalewski także próbował pióra, takoż i ks. Malewicz, a z nimi i Roch Klimkiewicz (wspólnie) krytyczno-filozoficzne pisali rozprawy i takie, jak np. o kartach (rzeczywiście dowcipne) i inne przeróżne pod tytułem Szubrawiec. Była to tendencya przeciwna innym artykułom, noszącym nazwę Wygnaniec. Więc i polemika, ztąd i repliki i dupliki etc.
Karol Nowakowski, malarz, zostając tu zamiast brata swego i pod jego imieniem, mnóztwo narysował widoków miejscowych, niektóre nawet olejnemi farbami; ks. Kamiński, przyjaciel jego, otrzymał te ostatnie w darze, przechowuje je starannie.
Ks. Narkiewicz zatrudniał się rzeźbiarstwem; nieustannie wyrabiał z kości mamutowéj, słoniowéj
- ↑ Narkiewicz będąc dawniéj proboszczem w Aleksandrowsku (dyecezyi żmudzińskiéj), wydrukował w 2 tomach wykład Pacierza i dziełko to ofiarował na potrzeby budującego się kościoła.
