wież na górze i dwóch krzyży na wyższej górze; drzew bez liści, kruk lecąc coś w dzióbie niesie, leżą umierający i ksiądz z krzyżem klęczy.
W dole podpis: «N. Panna Łaskawa», a niżej obszerna historya obrazu.
Litogr. Orgelbranda w Warszawie (1880) 23×19 (sam obraz).
828. Wilno. 6. — (Sucha).
Pps: «N. P. Marya Łaskawa podług obrazu znajdującego się w Kościele Ś. Piotra w Wilnie».
Chromolit. prześliczna, koronkowa. 8½×5½.
XX. Augustyanie. Kościół Pocieszenia N. M. P. Pierwszą myśl wprowadzenia XX. Augustyanów do Wilna przypisują (Niesiecki) biskupowi Wołowiczowi (1616-1630), zamiar ten wszakże nie przyszedł do skutku — i dopiero r. 1671 d. 2 kwietnia generał zakonu wydał pozwolenie na tę fundacyę, a prowincyał dnia 4 stycznia 1673 roku wysłał w tym celu do Wilna pierwszego definitora Fulgentego Dryackiego, a następny prowincyał X. Amadeusz Malaczyński polecił r. 1675 d. 8 maja pozostać X. Dryackiemu w Wilnie, dopokąd nie doprowadzi fundacyi klasztoru, na co ówczesny biskup wileński Mikolaj Pac dał r. 1675 d. 23 czerwca pozwolenie. Zrazu stanęła kaplica Przemienienia Panskiego na placu pustym, który metropolita Żochowski darował Augustyanom (Wizerunki 1842, 23, str. 55), a Kraszewski (II, 387) mówi, że Karmelitom b. i że Karmelici (to utrzymuje Kirkor (Przechadzki 2. wyd. str. 123) wystawili kaplicę Przemienienia Pańskiego, która dopiero od r. 1679 poczęła należeć do Augustyanów. W pożarze r. 1742 spaliła się ta kaplica, i Augustyanie rozpoczęli roku 1746 murować kościół, który został ukończony i poświęcony r. 1768 d. 26 czerwca przez biskupa Zienkowicza. Długość kościoła łokci 55, szerokość 31. Ołtarzów było dziewięć, Przy kościele była wieża o czterech piętrach pięćdziesiąt kilka łokci wysoka. Od wejścia po prawej ręce była kaplica Bolejącego Zbawiciela fundacyi Podbipiętych, której z przeciwnej strony odpowiadał skarbiec, a nad nim biblioteka. Nadto w zakrystyi opalanej był ołtarz i w nim obraz Nawiedzenia N. M. P.
