Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Anastazya.djvu/046

 — Alboż tu u was jest ktokolwiek z młodych oprócz ciebie jednej, nietańczący?
 — Jest! — szepnęła.
 — A któż to taki?
 Ogień.
 — Pan Apolinary! — odszepnęła i od brzegu złotych włosów po obejmujący szyję brzeg czerwonej bluzki — ogniem zapłonęła.
 — Pan Apolinary jest tam także.
 — Może tańcuje? — zapytała, i znowu cieniutka pręga ukazała się jej na czole.
 — Ani o tem myśli. Stoi na uboczu i uskarża się na świat i ludzi.
 Wstrząsnęła głową.
 — On pośród ludzi uciechy nie znajduje, bo jest od nich inszy...
 — Jakiż on jest i dlaczego inszy?
 Stałyśmy przy samej bramce cmentarza, pod rozłożystą topolą, w której o zapadającym zmroku wiatr szumieć począł. Anastazya z nizko schyloną twarzą mówić zaczęła szeptem, od cichego szumu drzewa cichszym.
 — Cale inszy jest, taki polerowany, miły i górnie myślący... jego myśli, jak ptaki, wysoko lecą... on nie może tak, jak tutaj wszyscy, o tem jednem tylko myśleć, aby posiać, zżąć i zjeść, a na drugi rok znowu posiać, zżąć i zjeść...