Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Anastazya.djvu/195

i nie ogląda — mówił — lecz co prędzej razem ze mną stąd uchodzi. Za sobą śmierć pani ostawia, a przed sobą życie i wszystkie jego wesołości postrzedz może, jeżeli tylko rozumem rządzić się będzie.
 Ona wszakoż, nie mogąc w tej chwili rządzić się rozumem, oglądała się na trumnę i twarz marmurową, leżącą śród pościeli z bławatków i kłosów, której ujrzeć nie miała już nigdy. Oglądała się, ale za przewodnikiem swym szła i wyszła, a w bokówce rozległy się wykrzyki zdziwienia:
 — Skąd on się tu wziął, ten obieżyświat, arystokrat, alegancik?
 — Nos ma widać dobry, skoro z tak daleka pismo nieboszczykowe nim zwąchał!
 — Tego też i przyjechał pewno, aby razem z nią pieniądze zcapić!
 Ktoś z tłumu rzekł:
 — Po to przyjechał, aby resztę należności swojej od braci odebrać.
 — Po jeden swój grosz przyjechał, a sto naszych uwiezie! — huknął Mruk.
 — Szelmom fortuna sprzyja! — dokończył Piszczałka, za czapkę porwał i, pędem na długich nogach świetlicę przeleciawszy, ku polu się puścił, aby tam Nawróciciela, snopy do gumna zwożącego, wyrzutami obsypać. Jego to