Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom II 043.jpeg

słowach, rzucił jej w twarz błysk oczu twardy i przeszywający, poczem skłonił się i uczynił ruch do odejścia. Ale ona, z silnie splecionemi rękoma, zawołała:
 — Alojzy!
 Zaczęła drżeć. Jakto? Bal i nic więcej! Jej szło o rzeczy tak ważne, jak godność człowieka, sumienie, przymus nieznośny, trwoga przed wzrokiem dzieci...
 Zatrzymał się i zapytał:
 — Co rozkażesz?
 Z pochyloną twarzą, zaczęła:
 — Potrzebuję, pragnę pomówić z tobą obszernie i stanowczo...
 Uśmiechnął się.
 — Po co? — zapytał. — Nie mamy do powiedzenia sobie nic przyjemnego, a rozmowy nieprzyjemne, więcej szkody przynoszą nerwom, niż — czarna kawa!
 Podniosła głowę i z mocą, na którą z trudnością się zdobywała, zaczęła znowu:
 — Tak, jak jest, pozostać nie może. Położenie moje...
 Z wyrazem największego zdziwienia na twarzy przerwał:
 — Położenie twoje! Ależ położenie twoje jest świetne!