Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom II 132.jpeg

pokoju stojąc, obu parami oczu swoich za nim wodziła.
 — Parzcie państwo! Jakby odrodził się! jakby ożył!
 Stanął przed nią zmieszany.
 — Wie matka co? — zaczął: — niech matka biegnie po pasztet strasburski i... buteleczkę likieru...
 Klemensowa aż pod ścianę się cofnęła:
 — Jezusie Nazarejski! Czy ty zwaryował, Tulek? Berek Szyldman graty tobie...
 — Co tam Berek! Co tam graty! — zawołał Kranicki. — Kiedy te szlachetne serca przypomniały sobie o mnie...
 — Serca brzuchów nie mają, aby w nie zaraz pchać...
 — Co Klemensowa wie? Klemensowa jest zacna kobieta, ale pozioma, terre à terre... O ten przeklęty pieniądz tylko dba!
 — A pasztet to święty? Awantura arabska!
 Oboje głosy nieco podnieśli. Kranicki rzucił się na kanapę, dłoń do prawego boku przycisnął, zastękał. Wtedy Klemensowa obróciła ku niemu twarz złagodniałą i strwożoną.
 — A co? czy bóle chwytają?
 Znać było po nim, że cierpiał istotnie. Une ancienne maladie de foie. I jeszcze coś sercowego