Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom I 062.jpeg

wśród tłumu, otaczającego Malwinę, zdołał szepnąć do niej:
 — Jutro o jedenastej.
 Nie patrząc na niego, z drgnieniem brwi, które zsunęły się nieco, odpowiedziała:
 — Zbyt wcześnie.
 — Trzeba koniecznie. Katastrofa! nieszczęście! — zaszeptał jeszcze.
 Podniosła na niego wzrok, do głębi przez niepokój zmęczony, ale w tejże chwili Maryan podał jej ramię.
 — Dla oryginalności, dla zbudowania pastuszków i dla przyjemności własnej, będę dziś cnotliwym synem, sprowadzającym ze schodów swoją śliczną mamę!
 Zgrabny, wytworny, z prawie dziecinnem teraz rozbawieniem w błękitnych oczach, ale z sarkastycznym uśmiechem, przyrosłym jakby do warg, ocienionych drobnym wąsikiem, młodzieniec ten prowadził przez korytarz teatralny tę kobietę niemłodą, lecz której głowa piękna i oryginalna, a także strój bogaty, zwracały na siebie wszystkie oczy.
 — Dumny jestem z ciebie, mamusiu! Słyszałem dziś całe ody na cześć twoją wyśpiewywane; nawet Emil utrzymuje, że pięknością gasisz Irenę.