Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom I 091.jpeg

 Irena prawie opryskliwie przerwała:
 — Niech ci się nic nie zdaje! Domysły takich dzieci jak ty najczęściej nie mają sensu. Dokąd idziesz?
 — Do ojczulka.
 Oczyma na drzwi do pokojów matki wskazała.
 — Czy tam... ten pan?
 Nie wiedzieć dlaczego wymówiła to zniżonym głosem. A Ireny głos brzmiał prawie twardo, gdy zapytała:
 — Jaki pan?
 — Pan Kranicki?
 Teraz ponsowe, drobne wargi na mgnienie oka i pomimowoli zarysowały linię krzywą, poczem, pochylając się ku siostrze, szeptem prawie zaczęła:
 — Powiedz mi, Iro, tylko prawdę, czy ty... czy ty... lubisz tego pana... Kranickiego?
 Irena zaśmiała się głośno, swobodnie, tak, jak nie śmiała się prawie nigdy.
 — Śmieszna jesteś!... Ach, jakie z ciebie zabawne jeszcze dziecko! Dlaczegóżbym miała go nie lubić? Przecież to nasz taki dawny i dobry znajomy!
 I wracając do zwykłej sztywności, dodała: