Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom I 163.jpeg

pary, w postawie niedbałej i z roztargnionym wzrokiem, stał wątły, rudawy, trzydziestoletni baron Blauendorf.
 Dzwonek, wzywający podróżnych, rozległ się w mroźnem powietrzu po raz drugi. Artystka ze ślicznym uśmiechem skinęła głową na znak pożegnania i uczyniła krok ku wagonom, ale towarzysz jej zręcznym ruchem drogę jej zagrodził, wciąż przytem mówiąc do niej i trzymając ją pod upartem spojrzeniem błękitnych oczu. Nie okazując jeszcze niepokoju, z uśmiechem zatrzymała się i słuchała.
 Aloizy Darwid stał na peronie, z tłumem ciekawych zmieszany i o uszy jego obijać się zaczęły urywki rozmów:
 — Nie pojedzie! — ozwał się głos jakiś.
 — Pojedzie! Jeszcze jest dość czasu! — zaprzeczył inny.
 — On umyślnie ją zatrzymuje, aby nie odjechała!
 — Bo też jest śliczna! Równie zachwycająco uśmiecha się, jak śpiewa!
 Około drugiego ucha Darwida kilka innych głosów rozmawiało:
 — Zuch chłopak! Patrzcie, patrzcie, jak on ją zagaduje, umyślnie... Biedna kobieta, jak