Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Australczyk.djvu/058

 Spuścił wzrok na zielone sukno i zaraz znowu skierował go ku Romanowi. Te jasne, chłodne, rozkazujące oczy zdawały się dziwić temu, że czegoś rozpoznać nie mogą. Powtórzyło się to parę razy. Z czoła Romana zniknęła zmarszczka; z uśmiechem zbliżył się do powstającego od kartowego stołu i, wyciągając rękę, przemówił:
 — Przypominasz mię sobie, Marceli, ale nie poznajesz...
 Chwilę jeszcze Domunt patrzył na niego uważnie, w milczeniu, aż przemówił spokojnie:
 — Roman Darnowski.
 Chłodowi spojrzenia i spokojowi głosu sprzeciwiła się siła, z którą uścisnął mu rękę; czuć w niej było nieco wzruszenia. Partja, w której brał udział, była skończoną; usunęli się obaj we framugę wielkiego okna i przez kilka minut zamieniali szybkie zapytania i odpowiedzi. Na obie ich twarze wystąpił wyraz ożywienia niezwykłego.
 — Jakże ci się powodzi?
 — Bardzo dobrze! O twoje powodzenie nie pytam, bo wszyscy wiedzą, że...
 — Tak, tak! bywałem na wozie i pod wozem; ale teraz stanowczo jestem na wozie...