Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Australczyk.djvu/151

 — Kuzynko Ireno — przemówił — czy pamiętasz jakeśmy przed dziesięciu, czy jedenastu laty czytali wspólnie pod lipą żywoty wielkich mężów Plutarcha i jakie one na ciebie czyniły wrażenie?
 Blady rumieniec oblał jej policzki, ale wnet zniknął.
 — Przed dwoma laty — odpowiedziała — po raz drugi czytałam tę książkę wujowi.
 — Bo Irusia jest lektorką tatki — zaszczebiotała Bronia — mego czytania tatko nie lubi, mówi, że pędzę, jak sztafeta.
 — Wyobrażam to sobie — uśmiechnął się Roman.
 — Niech Romek nic sobie nie wyobraża! — zawołała — mamie czytuję, mama takie prędkie czytanie lubi...
 — Obraziłaś się i w uniesieniu zaczęłaś mię nareszcie nazywać Romkiem. To bardzo dobrze.
 — Cóż w tem dobrego, że troszeczkę ponazywam Romka po imieniu? Przecież za parę dni pojedzie sobie na koniec świata i będzie po całej znajomości naszej.
 — Dlaczegoż za parę dni? — drażnił się jeszcze Roman — może za parę tygodni...
 — To wszystko jedno — odpowiedziała.