Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Australczyk.djvu/167

teńko wymieciemy wam mieszkania! Mam nadzieję, że będziecie się wstydziły.
 Stosowało się to widocznie do kobiet, stojących z dziećmi u okien, bo parobcy, jedzący przy stole, spoglądali na nie z uśmiechem, młodzi nawet z głośnym śmiechem. Romanowi także śmiać się chciało, ale z czego innego. Irena odwróciła się zaraz i, zobaczywszy go, uprzejmie zapytała:
 — Czy potrzebujesz czego, kuzynie?
 — Chciałem prosić cię, kuzynko, o trochę dzienników, których, jak mi stryj mówił, jesteś strażniczką i rozdawczynią.
 — Są one w pokoju moim i Broni. Pójdę tam zaraz.
 — Pójdziemy razem.
 — I owszem.
 Zaraz za drzwiami izby gorącej i ludnej, Roman zapytał z uśmiechem:
 — Pochwyciłem cię, kuzynko, na gorącym uczynku obietnicy czy groźby, niepodobnej do spełnienia.
 Spojrzała na niego trochę zdziwiona, ale zaraz domyśliła się, o czem mówił.
 — Stosuje się to zapewne do miotły i za-