Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Australczyk.djvu/192

 Po chwilowem milczeniu, Roman odpowiedział wymijająco:
 — Mam jeszcze prawie miesiąc czasu wolnego.
 — A potem w świat!
 — Tak; na koniec świata!
 Wyjął z bukietu gałąź wrzosu i przypatrywał się jej w zamyśleniu. Domunt patrzał na niego chwilę uważnie i przyjaźnie. Potem żartobliwie zauważył.
 — Tak przypatrujesz się tej gałązce, jakbyś na niej cóś wyczytywał!
 Roman podniósł głowę.
 — Czy myślisz, że takie rzeczy nie mają mowy? Mają! Niema nic, na czemby nie było czegoś wypisanego. Tak dawno tu nie byłem, że przyglądam się wszystkiemu i — czytam!
 — Chciałbym wiedzieć, co wyczytujesz...
 Roman ruchem popędliwym rzucił na stół gałązkę liljową.
 — Co wyczytuję A to przedewszystkiem, że człowiek jest istotą nielogiczną, niekonsekwentną, złożoną chyba z kilku istot różnych, mówiących głosami różnemi i czujących sercami różnemi...
 Domunt zażartował.
 — Proste przysłowie mówi w wypadkach takich: zjeść gorzko, a żal porzucić! Rzecz w tem,