Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Australczyk.djvu/219

 Szybko cofnęła mu rękę, ale z rozbłysłemi oczyma zapytała:
 — Jakaż to choroba, kuzynie?
 — Kaprysy — odpowiedział — nic, tylko kaprysy.
 Poczem, patrząc na strumień, powoli mówił dalej:
 — Człowiek goni marę, która mu się piękną wydaje, a gdy ją pochwyci, już jej nie chce, i gryzie się tem, że nie chce; czegoby zaś chciał, sam nie wie dobrze.
 Słuchała uważnie, potem z uśmiechem, który jednocześnie wytryskał na ustach i w oczach, odpowiedziała:
 — To jest rzeczywiście jakiś człowiek kapryśny. Nie znałam jeszcze takiego.
 — Poznajże teraz — z żartobliwym ukłonem rzekł Roman.
 Równie żartobliwie dygając, odrzekła:
 — Bardzo mi smutno.
 — Poznawać takiego człowieka?
 — Tak; bo jemu na świecie i światu z nim nie musi być wesoło.
 — O, o! dlaczegoż światu z nim?
 Cóż on biedny zawinił wobec świata?