Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Australczyk.djvu/220

 Pomyślała chwilę i, trochę wahając się, zcicha odpowiedziała:
 — Może to, że świat jest dla niego tylko dodatkiem...
 — Do czego?
 — Do niego samego.
 Roman był zadziwiony.
 — Masz na myśli samolubstwo, kuzynko?
 — Mniej więcej — zaśmiała się. To jest taka deklinacja: ja, moje, mnie, dla mnie, o mnie, przy mnie, we mnie...
 W tej chwili Bronia z pękiem kwiatów, które zrywała nad strumieniem, przybiegła, wołając:
 — Iruś, idźmy już! Jeżeli ciągle robić będziemy takie popasy, chyba wieczorem przyjdziemy do Kaźmirówki. Bo to już drugi popas! Pierwszy był w Wolince...
 Rzuciła ręką w stronę lasu, z którego przed chwilą wyszły.
 — Panie idą do Kaźmierówki — zawołał Roman — ja także.
 — W takim razie ja tam nie pójdę — rzekła Irena.
 — Czy dlatego, aby w towarzystwie człowieka kapryśnego nie było ci smutno?
 — Po części dlatego — zażartowała — ale