Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Australczyk.djvu/223

patrzył, wzrastała w nim chęć zawołania: «wróć się i chodźmy razem!», aż uczuł, że gdyby cudem ona sama wróciła i ukazując szlak łąki powiedziała mu: «chodźmy razem!» byłby niewypowiedzianie, ogromnie szczęśliwym. Ale na to trzeba było chyba cudu.
 Bronia, ociąganiem się jego do ostatka już zniecierpliwiona, wsunęła mu rękę pod ramię i bez ceremonji pociągnęła go naprzód. I czego to było przypatrywać się tak długo Irusi odchodzącej? Poszła do domu, bo jej pilno do różnych zajęć, i koniec! Ona w swoją drogę poszła, a im trzeba iść w swoją jak najprędzej, bo Lunia czeka.
 Wstały dziś z Irusią bardzo wcześnie, o całą godzinę wcześniej, niż zwykle, właśnie z powodu tej wycieczki, ale idąc, zboczyły do Wolinki...
 — Cóż to takiego ta Wolinka?
 — Jakto: co takiego? Wieś...
 — Prawda; teraz nawet trochę ją sobie przypominam. Taka duża wieś, która niegdyś należała do Darnówki. Pocożeście tam chodziły?
 — Jakto: po co? Kondratkowej syn bardzo chory.
 Roman zaśmiał się i z imienia i z pewności Broni, że każdy musiał wiedzieć o istnieniu