Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Australczyk.djvu/230

 — Jeszcze trochę, zaśmiał się Roman, a nie udźwigniesz już tego snopa. Przestań wędrować to tu, to ówdzie i idźmy już ciągle razem.
 — Dobrze, z chętną uległością odpowiedziała i znowu drobną rękę wsunęła mu pod ramię. Po chwilowem milczeniu, Roman z niejakiem wahaniem w głosie zaczął.
 — Powiedzże australczykowi i to jeszcze: dlaczego właściwie kuzynka Irena nie chciała odjechać ztąd z baronową?..
 Stopami w grubem obuwiu poważnie obok niego drepcząc, a co chwila wyplątując je z pomiędzy twardych łodyg cykorji, podniosła głowę i z pod słomianego kapelusza popatrzyła na niego oczyma znowu zadziwionemi.
 — Jakże można pytać się o takie rzeczy? odpowiedziała.
 — No, cóż tak dziwnego znajdujesz w mojem pytaniu?
 — Naturalnie, bo Irenka jest tu potrzebną, a gdzie kto jest potrzebny, tam siedzi.
 — Aha «Stoi ułan na pikiecie»! Krótko i węzłowato powiedziałaś. Ale komuż Irenka tu potrzebna?
 Jeszcze większe zdziwienie Broni i bardzo