Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Australczyk.djvu/231

energiczny gest ręki dźwigającej nieprawdopodobnie wielką miotłę z kwiatów.
 — Oj, Boże! ależ wszystkim! Tatce, mamie, Stefkowi, mnie...
 — Kondratkowej, wtrącił Roman.
 — I Kondratkowej, potwierdziła z zapałem, całej Darnówce, całej Wolince...
 — No dobrze, dobrze, już rozumiem. Ale każdy człowiek i o sobie także myśleć musi...
 — Więc cóż?
 — Więc to, że gdyby kuzynka Irena pojechała z baronową, mogłaby być szczęśliwszą niż jest teraz...
 — Dla czego?
 — Teraz ja powiem, że Bronia jest afrykanką, bo pyta się o rzeczy, które w Europie wiadome są każdemu. Dla tego, że mogłaby świata dużo zobaczyć, bawić się wesoło, brać dużą pensję, wyjść dobrze za mąż.
 Bronia zamyśliła się, ale po chwili przecząco wstrząsnęła głową,
 — Ja nie wiem, ale Irusia nie byłaby tam szczęśliwą.
 — Dla czego?
 — Bo ona kocha nas, Darnówkę...
 — Kondratkowę, wtrącił znowu Roman.