Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Australczyk.djvu/290

 — Swój! Swój!
 Piękne zwierzę przybiegło natychmiast w poskokach i parę razy okręciło się u nóg pana, który, patrząc na nie, tonem wyrzutu zapytał:
 — Gdzie byłeś?
 Pies podniósł pysk i wydał parę urwanych szczęknięć.
 — Porzucasz mię! — mówił Rosnowski — wiesz jednak, że tego nie lubię!
 — Hau, hau — zaszczekał Swój tonem trochę smutnym.
 — Strzeż się Swój, bo przestanę cię lubić i źle nam będzie!
 — Hau! Hauuu! hauuu!
 Było to już nie szczekanie, ale wycie zupełnie żałosne.
 — No, nie płacz-że już zaraz! Przeproś mię!
 — Hau, hau, hau, hau!
 Tym razem szczekanie objawiało radość. Pies po uśmiechu i tonie głosu zrozumiał, że otrzymał przebaczenie, rzucił się na pierś pana i lizał jego rękę.
 — Dosyć już tych przeprosin. Możesz iść, ale nie odchodź daleko, bo nie lubię tracić cię z oczu.
 Jeszcze jedno szczekniecie pokorne, przymi-