Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Australczyk.djvu/305

powitam go w Kaźmirówce i uczęstuję misą kartofli, albo szklanką mleka. Będzie to idyla, z którą radbym podzielić się z nim, choć przez krótki moment, gdyby tu przybył. Ja do niego nie pojadę.
 — Stanowczo powiedziane — rzekł Rosnowski.
 I zaraz zwrócił się do młodego Darnowskiego:
 — Cóż ty na to, Stefanie?
 Małe, ale rozumne oczy jego nabrały wyrazu ciekawości bardzo żywej.
 Stefan wzruszył ramionami.
 — Jeżeli kiedykolwiek wpływałem na Kazia, to już jest rzecz zrobiona i skończona. Teraz, niech robi, jak chce. Zresztą nie wywiera się na człowieka wpływu przez słowa.
 — Przez cóż się go wywiera?
 — Przez przykład i uczucia — odpowiedział Stefan.
 Uśmiechnął się i dodał:
 — Niech Marceli obudzi w bracie, a raczej wskrzesi miłość dla afer, a zarazem przekona go, że one są dla niego obowiązkiem, a pojedzie on najpewniej robić afery... Mieć dla czegoś miłość i czuć się względem czegoś do obowiązku, oto wszystko. Bez tego nic niema, albo wszystko jest złe.