Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Australczyk.djvu/307

że ja nie jestem, a raczej nie będę wcale człowiekiem, jak powiedziałeś, dostatnim...
 — Jakto! — zawołał Rosnowski — przecież Darnówka...
 Ale w tej chwili przerwało mu mowę uczucie zimna i wilgoci na ręku. To Swój dotknięciem pyska przypominał się panu swemu, przyczem, patrząc mu w twarz rozumnemi oczyma, warczał zcicha. Rosnowski oburknął go prawie gniewnie:
 — Nie mam czasu, Swój! Nie przeszkadzaj mi! Leż spokojnie!
 Pies, ziewnąwszy szeroko i głośno, natychmiast zwinął się u jego krzesła w kłąb kosmaty. Rosnowski znowu chciwemi od ciekawości oczyma patrzył na Stefana, który mówił:
 — Mam przecież brata i siostrę, a żywię nadzieję, że długo jeszcze nie utracę rodziców swoich. Podzieliliśmy tedy Darnówkę na cztery części, z których jedna należeć będzie do Leosia, gdy skończy nauki, druga stanowi posag Broni, w trzeciej osiedlę się sam, gdy się ożenię i zechcę mieszkać, jak chłopi nasi mówią, opricz, to jest osobno i niezależnie od reszty rodziny...
 — Ożenisz się! — z wahaniem w głosie powtórzył Rosnowski.