Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Australczyk.djvu/321

 Stefan obu rękoma uczynił gest niewiadomości.
 — Quis scit? — odpowiedział — nikt nie ma prawa wyrokować o przyszłości, bo nikt jej nie zna. Fais ce que dois, advienne que pourra.
 Rosnowski zwrócił się do Kazimierza:
 — Więc odpowiedź, której mi pan udzieliłeś dla Marcelego, jest ostateczną i stanowczą?
 — Stanowczą — potwierdził Domunt — nie jestem zresztą bardzo uczonym i nie tak to wiele światła schowa się pod moim korcem.
 — Pokora chrześcjańska — zażartował jeszcze Rosnowski.
 — Tak — potwierdził Domunt — i nigdy nie przestanę sobie winszować, żem się na nią zdobył...
 — A gdybyś się pan nie zdobył?
 — Powiesiłbym się po raz drugi, bo raz już się wieszałem — odparł Kazimierz.
 — Niktby tego nie odgadł, widząc pana teraz tak wesołym!
 Zstępował już po wązkich schodach, za nim nie bez trudności szedł Swój. W bawialni pani Paulina, z wyrazem zmartwienia na twarzy i zakłopotanemi gestami chudych rąk, zcicha mówiła o czemś mężowi, który, siedząc przy niej