Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Australczyk.djvu/386

kolwiek miejsca dla rozbicia namiotu i umieszczenia pod nim swoich penatów.
 — Zdecydowałeś się więc! — zawołał Domunt.
 — Zdecydowałem się — odpowiedział Roman — napisałem z uwiadomieniem wszędzie, gdzie potrzeba.
 Pan Romuald, obu rękoma opierając się o stół, powoli podnosił się z krzesła. Ogniste oczy jego tkwiły w twarzy synowca. Zmarszczki rozpraszały się po całem czole, jak ukośne promienie. Nagle zawołał ze śmiechem:
 — Bzik cię opanował, hę? co tu ro... — głos załamał mu się w gardle, i odwrócił twarz do okna, może dlatego, aby ukryć powłokę szklistą, pod którą znikały mu źrenice.
 — Trzeba tylko wyszukać miejsca na warsztat — rzekł Roman.
 Stefan wyciągnął do niego rękę.
 — Będziemy razem szukać, braciszku.
 Pani Paulina, splatając chude ręce, lamentowała:
 — Mój Romku, któżby się był tego spodziewał! Ach, ach, ach, taki światowy był z ciebie człowiek, tak dobrze żyłeś i tak wysoko szedłeś... A teraz, ach, ach, ach, będziesz w jakiejś norze biedę klepał, i daj Boże, abyś tylko miał