Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Bene nati.djvu/131

 — Czy zawsze taki, jaki był?
 — Taki sam! głupi Gabryś! gamoń, harbuz!
 Ale Salusia odezwała się znowu:
 — To zjedzże przynajmniej cokolwiek.
 I z porcyą chleba, masłem posmarowanego, w jednej ręce, a dużym kawałkiem kiełbasy w drugiej, szła przyjaźnie uśmiechnięta, filuternie ku niemu mrugając. Ale on, z podniesionemi na nią oczyma, podawanej mu żywności nie brał, głową przecząco wstrząsał i odpowiadał:
 — Dziękuję Salusi, bardzo dziękuję, ale nie głodnym, jeść nie będę!
 Nalegać zaczęła. Usiadła przy nim na zydelku i, ręką głaszcząc go po ramieniu, prosiła:
 — Zjedz no, zjedzże, mój Gabrysiu!
 Znać było, iż z tym zbiedzonym, pokornym człowiekiem łączył ją stosunek zażyły i bardzo życzliwy. Wypraszał się od jedzenia zrazu nieśmiało, zmieszany i razem uszczęśliwiony, lecz gdy nalegać nie przestawała, uśmiechać się przestał i prawie szorstko mruknął:
 — Nie chcę! nie będę! Niech Salusia wybaczy, ale jeść nie będę. Nie głodnym!
 — Daj pokój, Salusia! — zawołała od stołu Pnacewiczowa, — powinno ci być wiadomem, że Gabryś u nikogo nic do gęby nigdy nie bierze. Widać pierogi u siebie je, kiedy go u ludzi chleb w zęby kole!
 On zcicha odpowiedział:
 — Pierogów u siebie nie jem, ale chleba od ludzi nie potrzebuję.
 — Głupi! — szepnęła Zaniewska.
 — Niby to taki dumny! — sarknęła Pancewiczowa.
 — A dziurami w butach świeci! — zaśmiała się pierwsza.
 Istotnie, Gabryś miał na nogach buty z długiemi, mocno zrudziałemi od wynoszenia cholewami i gotującą się do odpadnięcia podeszwą.
 Salusia do stołu wróciła, trochę na nieposłusznego