Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Bene nati.djvu/187

dłaś. No, ale teraz to już spać idź i mnie do łożka puść, bo ledwie na nogach stoję...
 Ona jednak czepiała się ciągle jego szyi, a ręce pocałunkami osypywała, prosząc, aby cokolwiek zrobił, poradził, ratował...
 — Hm, hm, — mruczał Kulesza, — hm, hm! — i, dłonią głaszcząc jej włosy, półgębkiem obiecywał:
 — No, zastanowię się, pomyślę, może co i poradzę, ale przestań beczeć i spać idź... słyszysz? przestań zaraz beczeć, bo jak nie, to... dam rózgami!
 Na wspomnienie rózg, podniosła spłakaną twarz, spojrzała ojcu w oczy i zaśmiała się:
 — Tatko żartuje, — szepnęła.
 On ją z kąta wyciągnął i ku drzwiom pokoju, w którym z siostrami sypiała, popchnął. Gdy już zniknęła za temi drzwiami, dość długo jeszcze stał ze świecą w ręku pomiędzy stołem a ścianą, w ciasnym kącie.
 — Sprytna dziewczyna! — szeptał — oho, rozumna dziewczyna!
 Do wszystkich dzieci swoich był przywiązanym, ale dla tej najstarszej miał większą, niż dla innych, słabość. To samo było i z Kuleszyną. Dawno, dawno temu, utracili byli troje dzieci; Aurelka rozpoczęła szereg tych, które zdrowo i szczęśliwie hodować się miały. Może więc podstawą ich wyjątkowej dla niej słabości była wdzięczność za to, że pierwsza rodzicielskim ich uczuciom pociechę przyniosła.
 — A Teofila miała racyę!
 Najzupełniej już przyszedł do przekonania, że spostrzeżenia żony nad Aurelką słusznemi były i, z kąta wyszedłszy, pośrodku izby jeszcze przystanął, głową potrząsł i w zamyśleniu do siebie zaszeptał: Matczyne oczy! matczyne oczy!
 Kiedy ze swoim kawałkiem zapalonej świecy wszedł do ciemnego pokoju, w którym sypiał, rozchodził się po nim odgłos, mogący każdemu obcemu uchu dziwnym się