Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Bene nati.djvu/239

roztargnienie przeszkadzała, że ją nakoniec z kuchni wypędziły. Zmrok zapadać zaczął, gdy do sieni wszedł Gabryś i, jakby przelękniony panującym w domu ruchem, zrazu u drzwi się zatrzymał. W długiej kapocie, wysoki, prosty jak tyka i tylko z głową nakształt złamanej makówki zwieszoną, pociesznie wyglądał z dwoma mirtowemi drzewkami, które trzymał w ramionach. To też, gdy stanął u drzwi, kilka osób znajdujących się w sieni żartować z niego zaczęło.
 — A co Gabryś powie?
 — Czemu to Gabryś na dziewiczy wiecór sąsiadki lepiej się nie ustroił?
 — Dlaczego Gabryś mirty swoje oddaje? możeby się na własne wesele przydały?
 — A kiedy Gabrysia wesele nastąpi?
 — Dlaczego Gabryś się nie żeni? Na takie pałace, jak Gabrysia, pewnie ochotniczek nie brakuje!
 — Gabryś pewnie jutro tańczyć z nami będzie! Prodzę ze mną do krakowiaka.
 — Ale chyba insze buty włoży, bo te rozlecą się, gdy tylko piętą ruszy!...
 On nic nikomu nie odpowiadał, z mirtami ku drzwiom przeciwka podszedł i, zaglądając przez nie, z cicha zawołał:
 — Salusia! Salusia! mirty przyniosłem!
 Ale w izdebce nazywającej się przeciwkiem Salusi nie było, tylko Pancewiczowa i Zaniewska krzątały się około zmieniania kuchennych swoich toalet na czystsze i przyzwoitsze. Pierwsza też, czarną spodnicę przez głowę zarzucając, ofuknęła:
 — Niech Gabryś ze swemi mirtami tu się nie plącze! Proszę gdziekolwiek postawić i iść sobie!
 On wazoniki u okna umieścił, ale nie odchodził, postał trochę i przemówił:
 — Pani Pancewiczowo!
 Kilka razy ciche to wołanie powtórzyć musiał, zanim pani Pancewiczowa opryskliwie zapytała: