Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Bracia.djvu/025

że nie pojadę? Ot, widzisz, z powodu głupiego wstydu... Tyleśmy o tem zawsze mówili, że nie mogłem odrazu zebrać się na odwagę. Zresztą tydzień temu rzecz nie była jeszcze pewną i dopiero przed dwoma dniami zawarłem umowę stanowczą... A jeśliby zamiar nie miał przyjść do skutku, wolałem, abyś nie wiedział, że go miałem.
 — To jest, abym przez całe życie poczytywał cię za innego, aniżeli jesteś.
 — Niech to będzie dowodem, jak wysoko cenię twój szacunek...
 Hornicz z silnym blaskiem oczu zapytał:
 — Jaką pensyę brać będziesz?
 — Pięć tysięcy rocznie.
 — Ileż wart dla ciebie mój szacunek: dwa, trzy, cztery tysiące? bo w każdym razie mniej niż pięć!
 Górkiewicz zarumienił się.
 — Bierzesz zawsze rzeczy zbyt tragicznie. Mówiłem ci nieraz, że jest to szczególną cechą twego charakteru, czy umysłu...
 — Jest to istotnie szczególną cechą mego charakteru, czy umysłu, że sprzeczność czynów z zasadami wydaje mi się farsą, z której do łez śmiać się można.
 Górkiewicz chodził do pokoju krokiem wzburzonym.
 — Zasady — mówił — zasady! Mam je, tak samo, jak i miałem. Ale człowiek jest człowiekiem, i żadne zasady nie mogą oprzeć się takiemu życiu, jakie tu prowadzimy. Psie życie!
 — Przepraszam cię, — przerwał z żywością