Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Bracia.djvu/026

Hornicz — życie jest psiem — na to zgoda; ale niema prawie takiego psa, któryby opuścił jednego pana dla drugiego z powodu szynki chudszej albo tłuściejszej.
 — Gdyby miał rodzinę do wyżywienia, wychowania! Ja mam żonę i dzieci!
 — Wielki Boże! — zawołał Hornicz — wkrótce posiadanie żony i dzieci udzielać będzie prawa zarzynania ludzi dla zdobycia ich sakiewek!
 Górkiewicz z twarzą pałającą stanął przed sąsiadem.
 — Mówisz mi ciągle impertynencye, których nie zniósłbym od kogo innego, ale od ciebie znoszę, bo byliśmy przyjaciółmi...
 — Byliśmy przyjaciółmi! — zawtórował Hornicz.
 — I stosunek przyjacielski z tobą bardzo mi dopomagał do znoszenia kłopotów, nudy i wszelkich nędz tego psiego życia... Więc nietylko zniosę, coś mi powiedział, ale jeszcze poproszę cię o przebaczenie. Namówiłem tego Pawełka, aby tam jechał ze mną...
 — Naturalnie; — wtrącił Hornicz — byliśmy przyjaciółmi.
 Górkiewicz, ciągle bardzo cierpliwy, mówił dalej:
 — Taki chłopak roztropny i doskonale wyuczony gospodarstwa będzie mi tam bardzo użytecznym...
 — Był mnie także użytecznym i w dodatku bardzo miłym, ale że pociągnąłeś go perspek-