Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Cham.djvu/087

sionemi brwiami oczy bez blasku i bez ruchu spoglądały gdzieś daleko za te ściany w daleki świat.
 — Nie zapalajcie ognia, — powtórzył — zmiłujcie się, nie zapalajcie!...
 Wpół z przestrachem, wpół z gniewem zapytała znowu:
 — Czemu?
 — Już nie pytajcie się, bądźcie łaskawi, tylko nie zapalajcie...
 A potem z ciężkim nad sobą samym przymusem dodał:
 — Mnież wydało się, że to ona przed piecem stoi i ogień roznieca.
 Zapalone trzaski z rąk Awdoci wyrwał, na glinianą podłogę rzucił, stopami zagasił.
 Ciemność znowu izbę zaległa, a wśród niej przez długą chwilę rysowała się ciemniejsza od niej postać stojącej przed piecem Awdoci. Długo, milcząc i nieruchomie, zapewne z palcami do policzków przyłożonemi, stała. Zawsze palce do policzków przykładała, gdy namyślała się lub dziwiła. Widać choroba Pawła cięższą była, niż przypuszczała wtedy, gdy głośno sobie, jakgdyby nic ważnego nie stało się, gadać i nawet chichotać zaczęła. Widać, że jemu stało się coś ważnego. Widać, że to jemu zrobione, i trzeba będzie jutro kopytniku mu zgotować, bo kopytnik od zrobionego najlepszy.
 Ale tymczasem żal nad kumem i ciekawość, jak też to wszystko stało się, i co on teraz w głowie ma, tak ją paliły, że ledwie język utrzymać w sobie mogła, tyle na nim i zapytań, i pocieszenia, i wszelkiego innego gadania miała. Do siedzącego na ławie podeszła.
 Cicho, powoli podeszła, i cicho też, tak jak przy chorym, zaszeptała:
 — A Maksym o niej wiadomość z miasta przywiózł.
 Pawła, pod ścianą siedzącego, wcale w ciemności widać nie było.
 Z ciemności tej, niewidzialny, tonem niezłomnego oporu odpowiedział:
 — Mnie nijakiej wiadomości o niej nie trzeba. Do swojej familji poszła, z mojem pozwoleniem poszła...
 Wtedy Awdocia usiadła na drugiej ławie, naprzeciw okna stojącej, i powoli, tym razem rozważnie, szeptać zaczęła:
 — Czy ty, Pauluk, sam siebie durzysz, czy ludzi okpiwać chcesz? Na co takie gadanie przydało się, kiedy wszyscy wiedzą, że ona do nijakiej familji nie poszła, ale od ciebie w świat