Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Cham.djvu/113

czy na Frankę patrzał; jednak po chwili krótko i ostro przemówił:
 — Czemu nie jesz?
 — Nie chcę — ledwie dosłyszalnym głosem odpowiedziała.
 Wstał, chwilę przed piecem coś robił, a potem zielonawą szklankę herbaty przed nią postawiwszy, znowu na uprzedniem miejscu zdala od stołu usiadł.
 Dziecko, zjedzeniem trochę gorącego krupniku rozgrzane i nasycone, jak ptak zatrzepotało i, z małym palcem ku szklance wyciągniętym, wykrzyknęło:
 — Batka! Bat-ka! Batka!
 A w tejże chwili, ujrzawszy parę kawałków cukru, które Paweł przy szklance położył, jeszcze głośniej wołać zaczęło:
 — Aj, aj! Ciu-kiel! Ciu-kiel! aj! aj! aj! Ciukiel!
 I kilka razy jeszcze potem w milczącej izbie, naprzeciw okna, zawieszonego z zewnątrz czarnym całunem, cienki, donośny, radosny głosik dziecięcy — jeden ten wyraz, na dwie sylaby rozdzielany, powtórzył. Podobne to było trochę do srebrnego dźwięku jednostajnie poruszanego dzwonka, a trochę do słodkiego gruchania synogarlicy.
 Franka ku tym małym, gruchającym ustom przechylała szklankę z wystudzoną herbatą, gdy ręka jej drgnęła, bo w cieniu, pod ścianą, niski, lecz mniej niż wprzódy szorstki głos męski wymówił:
 — Chrzczone?
 — A jakże! — odszepnęła.
 — Jakżeż ono nazywa się?
 — Oktawjan.
 — Oktawjan — powtórzył i umilkł, a po kilku zaledwie minutach zapytał znowu:
 — Wiele jemu będzie?
 — Rok i ośm miesięcy — odpowiedziała.
 Dziecko kilka razy tylko przełknęło trochę herbaty, resztę z widoczną pożądliwością wypiła Franka, zjadając przytem parę kęsów chleba.
 — Chcesz więcej? — zapytał Paweł.
 Zcicha i drżącemi usty odpowiedziała, że herbaty więcej nie chce, i że dziecko senne.
 Sennem istotnie było: podróż je zmęczyła i rozmarzało ciepło ognia. Głowę schylając na ramię matki i powieki mrużąc, raz jeszcze jednak cichutko zaszczebiotało: