Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Chwile.djvu/056

 — Nosze urządzać! noszy! noszy!
 Kilka głosów kobiecych zalamentowało:
 — Oj, Boże mój, Boże! o, Jezu! Jezu!
 I z za jaru wionęła groza i objęła kobiety, które zaczęły drżeć, całemi ciałami podały się naprzód i, z ramionami ku przeciwnej stronie jaru wyciągniętemi, z całej siły jęły wołać:
 — Co tam się stało? co się stało? co się stało?
 Pan Władysław ręce w trąbkę złożone do ust przyłożył i na całe gardło zapytywał także:
 — Co się stało? Czy co się stało? Co się stało?
 Nad samym skrajem jaru biegł Dziurdziewicz, z kulem słomy, zapewne dla zasłania noszy, w ramionach, na mgnienie oka zatrzymał się i podniesionym głosem odpowiadać zaczął:
 — Pan Bronisław...
 Lecz w tejże chwili rozległ się głos starszego pana, wołający:
 — Dziurdziewicz! prędzej!
 Więc, nic więcej nie rzekłszy, w kierunku wołającego jak strzała pomknął, a w tej samej chwili...
 W tej samej chwili stała się rzecz niespodziewana, a stała się tak szybko, jak przelatuje błyskawica po niebie, lub myśl po przestworzu. Panna Janina porwała się z miejsca i w jar