Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Chwile.djvu/066

lecz rysy, uśmiech, obejście się, dźwięk głosu jego uderzały kipiącem życiem. Było to życie myśli i uczucia, głównie jednak uczucia.
 Nie dziw! Trochę poeta i trochę publicysta, mało produkujący, lecz utalentowany, gdyż z wierszy jego, zarówno jak z prozy, w twarze czytelników uderzał blask światła i podmuch ciepła — szczególniej podmuch ciepła. Wydawał się rozumnym i uczuciowym — nadewszystko uczuciowym.
 — Pani dziś sama jedna?
 — Często bywam sama jedna...
 — A pan Julian?
 — Mąż mój znajduje się na jednym z pięciuset posiedzeń...
 — Które zapełniają mu 365 dni roku... Interesy jego...
 — Ambicya...
 — Namiętna walka z konkurentami.
 — Ogromna energia, potrzebująca ujścia...
 — I znajdująca je w tańcu dokoła Cielca Złotego... Niech panią nie obraża szczerość moja, bo ona pomimo mojej woli wybucha z żalu...
 — Z żalu nad czem?
 — Nad panią!
 Jak w uściśnięciu ręki, tak i w głosie jego drgały echa uderzeń serca, a rozumne oczy z szarą źrenicą ogarniały ją spojrzeniem tak