Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Chwile.djvu/077

o poręcz sprzętu, na którym siedziała, w sposób taki, że prawie dotykał niem jej czarnych włosów.
 — Serce moje leciało na spotkanie przyjaźni, które okazywały się...
 — Samozwańczyniami!
 — Przywiązań, które były...
 — Pajęczynami!
 — Z ratunkiem ku nieszczęściom, z pomocą potrzebom ludzkim...
 — Więc i filantropia...
 — Pełna pociech, lecz dla mnie trudna...
 — Słyszałem, jak mąż pani uczynki miłosierne nazywa...
 — Premiami, udzielanemi niedołęstwu, a ludzi ubogich od domu śpiesznie oddalać rozkazuje, bo roznoszą zarazki chorobotwórcze!
 Zaśmiała się, ale ostro, niespokojnie, bo od ramienia, które dotykało jej włosów, przenikał ją prąd ostry i niepokojący, coś, co podniecało nerwy, a tamowało mowę. Uczuła potrzebę, w źródle swem niejasną: wstać i oddalić się.
 Wstała.
 O dwa kroki od towarzysza stanęła przy stole, obok Porcelanki, która, wznosząc na łodydze wysokiej koronę szeroko rozwartą, miała już na płatkach kilka plam rdzawych i czerniawych. Ale nie widząc w tej chwili ani kwiatu,