Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Chwile.djvu/100

malowniczą cześć miasto odwiedza! Jutro przyjdziemy tu z nią razem. Ja, pan i ona, przyjdziemy tu razem... Czy dobrze?
 — Wolałbym tak, jak dziś, bo osoba trzecia, jak język w zagadce Ezopa, może być rzeczą najlepszą, albo najgorszą... Czuję, że ta, o której mówimy, choćby była najlepszą, dla mnie będzie najgorszą.
 — Jest najlepszą ze wszystkich kobiet w świecie!
 Z uśmiechem patrząc na nią, zaprzeczył:
 — To być nie może!
 — Jest taka, że w porównaniu z nią, ja... pyłek nic nie znaczący! To Janina Skierska!
 Gdyby w tej chwili nie miała powiek spuszczonych, zdziwiłaby się bardzo. Imię, które wymówiła, uderzyło w niego przerażeniem.
 — Ta malarka — dodała — ta sławna!
 Podniosła wzrok i w myśli zawołała:
 — Co to jest? Dlaczego on tak pobladł?
 Lecz w mgnieniu oka rozważyła, że musi jej tylko tak się zdawać. Zazwyczaj miał cerę bez rumieńców, śniadawą, a teraz może od tych jaśminów pada mu na twarz taka biała łuna. Więc zaczęła pytać:
 — Nie zna pan Janiny Skierskiej? Nie spotykał pan jej nigdy?
 Nie zaraz odpowiedział, bo ogarnęło go zamyślenie kamienne. Z czołem na dłoni opartem,